Historia
Pierwsze wzmianki o wsi królewskiej Turobin pochodzą z 1389 roku (akt nadania go Dymitrowi z Goraja). W 1420 r. król Władysław Jagiełło nadał Turobinowi prawa miejskie. Najświetniejszy okres rozwoju miasto przeżywało w czasie powstania Turobińszczyzny we własności rodu Gorków. Turobin otrzymał wówczas wiele przywilejów. Górkowie utrzymując w latach 1573-93 zbór i szkołę kalwińską nadali Turbinowi rangę ważnego ośrodka protestantyzmu w Polsce. Wznieśli i utrzymali zamek, ufundowali zachowany do dziś kościół pod wezwaniem św. Dominika.
Z czasów Górków pochodzi także herb i pieczęć Turobina. Herb przedstawia łódź w czerwonym polu. Z Turobina pochodzi m.in. znakomity prawnik Jan Turobińczyk. Rektor Akademii Krakowskiej. W 1569 r. kanclerz Jan Zamoyski nabył włości Turobińskie, które stały się jedynym z kluczy ordynacji zamojskiej.
Turobin był często niszczony przez Tatarów, później Kozaków (1648 r.) i Szwedów (1656 r.). W 1576 roku powstała samodzielna gmina żydowska W 1657 roku wybudowano synagogę. W 1795 roku Turobin znalazł się w austriackim zaborze. Od 1809 roku Turobin należał do Księstwa Warszawskiego, a od 1815 roku należał do Królestwa Polskiego. W 1825 roku wybudowano drugą synagogę. Podczas powstania styczniowego, w 1863 roku liczni mieszkańcy Turobina wzięli udział w walkach przeciwko Rosjanom. W odwecie za udział mieszkańców w Powstaniu Styczniowym władze carskie odebrały Turobinowi w 1866 r. prawa miejskie.
Zniszczony kompletnie przez 2 ogromne pożary w 1914 i 1915 roku, Turobin nie odzyskał w Polsce niepodległej praw miejskich.
Ta ruchliwa ale uboga osada w której lokalny handel i rzemiosło były zdominowane przez Żydów, stała się siedzibą gminy w powiecie Krasnostawskim woj. lubelskiego. W 1908 roku w Turobinie żyło 2.700 Żydów, stanowiąc 52% ogółu mieszkańców. 17 września 1939 r. Turobin został zajęty przez Niemców. Pod koniec 1939 roku do Turobina dotarły transporty z około 1.250 Żydami z Łodzi, Koła, Konina i Słupska. Na początek 1940 roku przywieziono tutaj około 500 Żydów z Lublina, a na początek 1942 roku do getta w Turobinie deportowano wszystkich Żydów z okolicznych wiosek. W getcie zgromadzono w ten sposób około 4 tys. Żydów. W 1942 r. hitlerowcy zamordowali w obozie zagłady w Bełżcu ok. 2 tyś. żydowskich mieszkańców Turobina, a ich synagogę zniszczyli.
Po II wojnie światowej Turobin i jego okolice były miejscem krwawych starć między siłami patriotycznymi a zwolennikami porządku reprezentowanego przez PKWN.
1 stycznia 1999 r. gmina Turobin licząca 24 sołectwa została włączona do powiatu biłgorajskiego.
Gmina Turobin jest najbardziej wysuniętą na północ gminą pow. biłgorajskiego, położoną na ważnym szlaku komunikacyjnym z Lublina przez Biłgoraj do Przemyśla. Miejscowość oddalona jest od Biłgoraja o ok. 40 km i o ok. 60 km od Lublina.
Teren gminy sąsiaduje z następującymi gminami: Żółkiewka, Rudnik, Radecznica, Goraj, Chrzanów, Zakrzew, Wysokie. Jednocześnie gmina Turobin sąsiaduje z następującymi powiatami:
lubelskim, krasnostawskim, zamojskim, janowskim, biłgorajskim.
Gmina Turobin jest jedną z 213 gmin województwa lubelskiego, administracyjnie wchodzi w skład powiatu biłgorajskiego, składającego się z 14 gmin. Gmina zajmuje powierzchnię 162,02 km2, zamieszkuje ją 6790 mieszkańców w tym 3548 kobiet i 3242 mężczyzn (wg stanu na dzień 31-03-2013 r.).
Swym zasięgiem obejmuje 24 sołectwa (24 miejscowości).
Gmina Turobin zajmuje trzecie miejsce w powiecie biłgorajskim pod względem liczby ludności. Największą gęstość zaludnienia mają wsie: Turobin - Przedmieście, Czernięcin Główny i Załawcze. 53,5 % mieszkańców gminy jest w wieku produkcyjnym, 26,3% w wieku poprodukcyjnym natomiast 20,2% w wieku przedprodukcyjnym.